မိုက္ကယ္ဆန္ဒဲ ေျပာတဲ့ တရားမွ်တမႈ

Written by ဥာဏ္မ်ိဳးေအာင္

ဒီလအတြက္ Michael J. Sandel ေရးသားတဲ့ Justice, What’s
the Right Thing to Do ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို ညႊန္းခ်င္ပါတယ္။
ဗမာျပည္မွာေတာ့ ဥပေဒအေၾကာင္း၊ ကိုယ္က်င့္တရားအေၾကာင္း
ေျပာၾကစတမ္းဆိုရင္ ဥပေဒသမားကလဲ ရွိရင္းစြဲ ဥပေဒစာအုပ္
ေတြထဲက ပုဒ္မၾကီး ပုဒ္မငယ္ေတြကို ကိုးကားေျပာဆိုတတ္ၾကျပီး ကိုယ္က်င့္တရားအေၾကာင္း ေျပာသူအမ်ားစုဟာလဲ ငရဲျပည္၊
လူျပည္၊ နတ္ျပည္ေတြကို အေျခခံတည္ေဆာက္ထားတဲ့
ဘာသာေရးက်မ္းဂန္ထဲက က်င့္၀တ္သီလေတြအေၾကာင္းကို
ေျပာဆိုေဆြးေႏြးတတ္ၾက ပါတယ္။ မေတြ႕ရသေလာက္ ရွားပါးတာ
ကေတာ့ “လူကို ဗဟိုျပဳျပီး တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ေရွ႕ေနာက္ညီညႊတ္မႈ
ရွိတဲ့ ကိုယ္က်င့္ တရား အယူအဆ၊ တရားဥပေဒ အယူအဆေတြ”
ပါပဲ။ ဒီေဆာင္းပါးမွာ ဆန္းဒဲရဲ႕ စာအုပ္ထဲက အေၾကာင္းအရာေတြကို
အျမည္းသေဘာ မိတ္ ဆက္ေပးပါမယ္။ အျပည့္အစံု ဖတ္လိုသူမ်ား
ကေတာ့ မူရင္းကို ရွာဖတ္ဖို႔ တိုက္တြန္းလိုပါတယ္။

၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွာ မကၠစီကို ပင္လယ္ေကြ႕ဘက္က ဟာရီကိန္းမုန္တိုင္း
တစ္ခုဟာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု ဖေလာ္ရီဒါ ျပည္နယ္ကို ျဖတ္
တိုက္သြားတယ္။ လူေတြ ေသေက်မႈေတြ ရွိသလို လူေနအိမ္ေျခ
တြလဲ ပ်က္စီးခဲ့တယ္။ မုန္တိုင္းေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားခဲ့ရတဲ့ အိမ္ေခါင္
မိုးေတြ ျပင္ဖို႔၊ လဲက်ေနတဲ့ သစ္ပင္ေတြ ျဖတ္ဖို႔ စတဲ့ ျပဳျပင္ေရး
စရိတ္ေတြဟာ ပံုမွန္ထက္ အဆမ်ားစြာ ေစ်းႏႈန္းေတြ တက္လာတယ္။ ဖေလာ္ရီဒါျပည္နယ္မွာ ေစ်းႏႈန္းထိန္းညိွေရး ဥပေဒ (price-gouging
law) ရွိတဲ့အတြက္ တရားရံုးဆီ တိုင္တန္းတာေတြ ျဖစ္လာတယ္။
ဒီမွာတင္ အျမင္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေ၀ဖန္တာေတြ ေပၚေပါက္လာတယ္။
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ လူအမ်ား ဒုကၡေရာက္ေနခ်ိန္မွာ “အခြင့္ အေရး”
ယူျပီးေတာ့ အျမတ္ထုတ္တာကို ရံႈ႕ခ်ၾကတယ္။ မွ်တတဲ့ ေစ်းႏႈန္း
အတိုင္းပဲ ျဖစ္သင့္တယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။ လြတ္လပ္တဲ့ ေစ်းကြက္
စီးပြား စနစ္ကို (Free Market) ကာကြယ္လိုသူေတြကေတာ့ မွ်တတဲ့
ေစ်းႏႈန္း (Just price)ဆိုတာ မရွိဘူး၊ ၀ယ္လိုအားနဲ႔ ေရာင္းလိုအား
(Supply and Demand)က ျပဌာန္းေပးတဲ့ ေစ်းႏႈန္းပဲ ရွိတယ္လို႔
ခုခံေခ်ပၾကတယ္။

ဒီမွာတင္ ေမးစရာတခု ေပၚလာတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဘယ္အရာက
လုပ္သင့္၊ လုပ္ထိုက္တဲ့ အရာလဲ ဆိုတာပဲ။ တနည္းအားျဖင့္
ဥပေဒေတြဟာ ဘယ္လို ျဖစ္သင့္တယ္၊ လူအဖြဲ႔အစည္းကို ဘယ္လို
ဖြဲ႔စည္းတည္ ေဆာက္သင့္တယ္၊ တရားမွ်တမႈဆိုတာ ဘယ္လို
ျဖစ္သင့္တယ္ ဆိုတာကို ေမးခြန္းထုတ္ေနတာလဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီမွာေဆြး ေႏြးခ်က္ေတြက အယူအဆ သံုးခုကို အေျခခံျပီးေတာ့
ေျပာဆိုေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ပထမတခုကေတာ့ “သာယာ
၀ေျပာမႈကို အျမင့္ဆံုး ျမွင့္တင္ေပးႏိုင္ေရး (maximizing welfare)”၊
ဒုတိယတခုကေတာ့ “လြတ္လပ္မႈကို ေလးစားေရး (respecting freedom)”၊
တတိယတခုကေတာ့ “ေကာင္းျမတ္တဲ့ ကိုယ္က်င့္တရား ေတြကို
အားေပးျမွင့္တင္ေရး (promoting virtue)” ဆိုတာပါပဲ။

(၁) တရားမွ်တမႈကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ဖြင့္ဆိုျပၾကတာေတြထဲကမွ
Utilitarianism (လူမ်ားစု သုခရေရး ပဓာန၀ါဒ) ရႈ ေထာင့္ကေန
ေျပာဆိုေဆြး ေႏြးခ်က္ကို ပထမ မိတ္ဆက္ေပးခ်င္ပါတယ္။
ဒီအယူအဆကို စတင္တည္ေထာင္သူ ကေတာ့ ဂ်ရမီဘန္သမ္
(Jeremy Bentham) ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔အဆိုအရဆိုရင္ သုခနဲ႔ ဒုကၡကို
ယွဥ္ထိုးႏိႈင္း ယွဥ္ၾကည့္လိုက္ရင္ “သုခ (happiness)ကို အျမင့္ဆံုး
ျမွင့္တင္ေပး” ႏိုင္တာဟာ အေကာင္းဆံုး ကိုယ္က်င့္တရား
စံႏႈန္းျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဘန္သမ္အဆိုအရ ဆိုရင္ “ေကာင္းက်ိဳး
သုခ(utility)”ကို အျမင့္မားဆံုး ျမွင့္တင္ေပးႏိုင္ရင္ ဒါဟာ မွန္ကန္တဲ့
လုပ္ရပ္၊ လုပ္သင့္ လုပ္ထိုက္တဲ့ လုပ္ရပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဘန္သမ္ရဲ႕
အေျခခံယူဆ ခ်က္က က်ေနာ္တို႔ေတြ အားလံုးမွာ “သုခကို
ခံစားႏိုင္စြမ္း၊ ဒုကၡကို နာက်င္ႏိုင္စြမ္း” ရွိၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေတြ
အားလံုးဟာ “သုခကို ႏွစ္သက္တယ္၊ နာက်င္မႈ ဒုကၡကို မုန္းၾကတယ္”။
ဒီေတာ့ သုခကို အျမင့္မားဆုံး ျမွင့္တင္ ေပးႏိုင္တာဟာ Utilitarianေတြရဲ႕
အေျခခံက်င့္ ၀တ္တရား ျဖစ္တယ္။ ဒီသေဘာတရားကို
တေယာက္ခ်င္းစီ တိုင္းအတြက္တင္ မဟုတ္ဘဲ လူ႕အဖြဲ႔အစည္း
တရပ္လံုးအတြက္ပါ သံုးႏိုင္တယ္။ အစိုးရဟာ ဥပေဒတခု ျပဌာန္း
တာ့မယ္၊ မူ၀ါဒတခု သတ္မွတ္ေတာ့မယ္ ဆိုရင္ ဒီဥပေဒ၊ ဒီမႈ၀ါဒဟာျဖင့္
“သက္ဆိုင္ရာ လူ႔အသိုက္အ၀န္းရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳး သုခကို အျမင့္မားဆံုး
ျမွင့္တင္ေပးႏိုင္မလား” ဆိုတာကို စဥ္းစားရတယ္။

ဆိုပါစို႔ အၾကမ္းဖက္သမားတစ္ေယာက္ကို စံုစမ္းေထာက္လွမ္း
ေရးအဖြဲ႔က ဖမ္းမိထားတယ္။ ဒီအၾကမ္းဖက္သမားက လူထူထပ္တဲ့
ေနရာမွာ ဗံုးေထာင္ထားတယ္ ဆိုပါစို႔။ ဒီဗံုးဟာလဲ တစ္နာရီအတြင္း
ေလာက္မွာ ေပါက္ကြဲေတာ့မယ္ ဆုိပါစို႔။ ဗံုးကို ဘယ္ေနရာမွာ
ေထာင္ထားသလဲ ဆိုတာကို အၾကမ္းဖက္သမားက ေျပာလာေအာင္
စံုစမ္းေထာက္လွမ္းေရး တပ္ဖြဲ႕က စစ္ေမးရေတာ့မယ္။ ပံုမွန္အတိုင္း
ေမးေနရင္ေတာ့ အၾကမ္းဖက္သမားက ေျဖမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့
ဒီလုိအေျခအေနမ်ိဳးမွာ အၾကမ္းဖက္သမားကို ညွဥ္းပန္းႏွိပ္ စက္ျပီးေတာ့
စစ္ေမးသင့္သလား။ အကယ္လို႔ ႏွိပ္စက္ညွဥ္းပန္းမႈ မလုပ္ရင္ အၾကမ္း
ဖက္သမားဆီက ဗံုးဘယ္ေနရာမွာ ေထာင္ထား သလဲ ဆိုတဲ့
သတင္းကို မရျပန္ရင္လဲ တဖက္မွာ လူအမ်ားစု ေသေက်ၾကရလိမ့္မယ္။
ဒီေနရာမွာ အထက္က လူမ်ားစု သုခပဓာန၀ါဒကို သံုးမလား စဥ္းစားစရာပါ။
Utilitarianismကို ျငင္းဆိုသူေတြလဲ ရွိပါတယ္။ လူမ်ားစု သုခပဓာန၀ါဒမွာ
သိသာထင္ရွားတဲ့ အားနည္းခ်က္ကေတာ့ လူတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕
အခြင့္အေရးကို မေလးစားတာပဲ။ လူမ်ားစုရဲ႕ ႏွစ္သိမ့္ေက်နပ္မႈကို
ပဓာနထားျခင္းအား ျဖင့္ လူတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ လိုလားႏွစ္သစ္ခ်က္ေတြကို
လစ္လ်ဴရႈ စေတးပစ္ပါတယ္။ သာဓက တခုေျပာရရင္ ေရွးတုန္းက
ေရာမျမိဳ႕မွာ ခရစ္ရွန္ေတြကို ျခေသၤ့စာ ေကြ်းၾကတယ္။ ဒါကို လူထုပရိ
သတ္က ေပ်ာ္ပြဲတစ္ခု၊ ေဖ်ာ္ေျဖပြဲ တစ္ခုလို သေဘာထား ၾကည့္ၾက
တယ္။ ျခေသၤ့စာ အေကြ်းခံရတဲ့ ခရစ္ရွန္ကေတာ့ ျခေသၤ့နဲ႔
ရင္ဆိုင္ေတြ႔ရခ်ိန္မွာ ေၾကာက္ရြံ႕မႈေတြ၊ ျခေသၤရဲ႕ ကိုက္ဖဲ့မႈေၾကာင့္
နာက်င္မႈေတြ ခံစားရတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူထုပရိတ္မွာက် ဒါကို
ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ျမဴးထူးေပ်ာ္ရႊင္မႈ ခံစားရတယ္။ ဒီလို အေျခအေနမ်ိဳးမွာ
utilitarianေတြရဲ႕ အယူအဆဟာ တရားမွ်တမႈ တကယ္ ရွိသလား။
ဘန္သမ္ရဲ႕ Utilitarianismဟာ လူသားဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ လူတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕
အခြင့္အေရးကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားျခင္း မရွိဘဲ ကိုယ္က်င့္ တရားစံေတြကို
နာက်င္မႈနဲ႔ သုခ ခံစားခ်က္ေတြအျဖစ္ ေလ်ာ့ခ်ပစ္ေၾကာင္း ေဆြးေႏြး
ခဲ့ျပီးပါျပီ။ ဒီUtilitarianismကို ပိုျပီးေတာ့ လူသား ဆန္ေအာင္
မြမ္းမံကယ္တင္ေပးသူကေတာ့ ဂြ်န္စတူးအာ့တ္ေမးလ္ (John Stuart Mill)ပဲ
ျဖစ္တယ္။ ေမးလ္က လူတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ အခြင့္အေရးနဲ႔ လူမ်ားစု
သုခပဓာန၀ါဒကို ဆက္စပ္ေပးဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ “တျခားသူေတြကို
ေဘးအႏၱရာယ္ မျဖစ္ေစသမွ် ကာလ ပတ္လံုး” လူတစ္ဦးခ်င္းစီဟာ
သူတို႔ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ရာကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ခြင့္ရွိတယ္လို႔
သူရဲ႕ On Libertyစာအုပ္မွာ ေရးသား ထားတယ္။ လူတစ္ဦးခ်င္း
လြတ္လပ္ခြင့္ကို ေဇာင္းေပးေရးထားလို႔ Millဟာ Utilitarianismရဲ႕
သုခပဓာနစံႏႈန္းကေန ေသြဖည္သြားျပီ လားလို႔ ေမးစရာ ရွိပါတယ္။
Millကေတာ့ သူေျပာတဲ့ လူတစ္ဦးခ်င္း လြတ္လပ္ခြင့္ဟာ သုခပဓာနစံ
ေတြေပၚ အေျခခံထားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ တစ္ဦးခ်င္း လြတ္လပ္ခြင့္ကို
ေလးစားတာဟာ ေရရွည္မွာ လူသားေတြအတြက္ အျမင့္မားဆံုး
သုခေကာင္းက်ိဳးကို ေပးလိမ့္ မယ္လို႔ သူက ခုခံေခ်ပပါတယ္။ လူအမ်ားစုနဲ႔
သေဘာထား မတိုက္ဆိုက္သူေတြ၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေတြးေခၚတတ္
သူေတြကို ႏွိပ္ကြပ္ ထားတာဟာ လတ္တေလာ ေရတိုမွာေတာ့
လူမ်ားစုအတြက္ သုခေကာင္းက်ိဳး ရတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ေပမယ့္
ေရွရွည္မွာေတာ့ လူ႔အဖြဲ႔ အစည္းရဲ႕ သာယာ၀ေျပာမႈကို ပိုမိုဆိုး၀ါး
ေစလိမ့္မယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

လူတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္ဟာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေကာင္းက်ိဳးကို ဘယ္လိုမ်ိဳး ျမွင့္တင္ေပးႏိုင္တယ္ဆိုတာကို Millက ဆင္ေျခအမ်ိဳးမ်ိဳး
ေပးပါတယ္။ လူအမ်ားစုနဲ႔ သေဘာထား မတိုက္ဆိုင္တဲ့ အျမင္ေတြဟာ
မွန္ေကာင္း မွန္ေနႏိုင္ပါတယ္။ တစ္ပိုင္းတစ မွန္တာလဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
အကယ္လို႔ ဒီအျမင္ဟာ မွန္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ လူအမ်ားစု လက္ခံထားတဲ့
အျမင္ (အမ်ားညီ “ဤ” “ကြ်ဲ”ဖတ္အျမင္)ေတြကို ျပဳျပင္တည့္မတ္
ေပးႏိုင္ပါတယ္။ မမွန္တဲ့ အျမင္ ဆိုရင္ေတာင္မွ လူအမ်ားစု
လက္ခံထားတဲ့ အျမင္ကို မၾကာခဏ တိုက္ဆိုင္ စစ္ေဆးျခင္း
အားျဖင့္ တရားေသဆန္မႈ၊ ဘက္လိုက္မႈေတြကို ေရွာင္ရွားႏိုင္တယ္။
လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုဟာ သူ႔အဖြဲ႔၀င္ေတြ အားလံုးကို တရားေသ ဓေလ့
ထံုးတမ္းေတြ၊ ပံုမွန္လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္ေတြကိုပဲ တြယ္ဖက္ထားေအာင္
တြန္းအားေပးျခင္းအားျဖင့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း တိုးတက္ဖြံ႕ျဖိဳးေရးအတြက္
လိုအပ္တဲ့ “(လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕) စြမ္းအင္နဲ႔ သက္၀င္လႈပ္ရွားမႈေတြ” ကို
ဆိတ္သုဥ္းသြားေစလိမ့္မယ္။

(၂) တရားမွ်တမႈကို ခ်ဥ္းကပ္ႏိုင္တဲ့ ေနာက္ထပ္ ရႈေထာင့္တစ္ခုကေတာ့
လြတ္လပ္မႈ ပဓာန၀ါဒ (Libertarianism) ပါ။ လြတ္လပ္မႈ ပဓာန၀ါဒီေတြက
ထိန္းခ်ဳပ္မႈ မရွိတဲ့ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ကို လိုလားၾကတယ္။
အစိုးရရဲ႕ ထိန္းေက်ာင္းမႈေတြကို ကန္႔ကြက္ၾကတယ္။ ဒီလို ကန္႔ကြက္ရတာက စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေဆာင္ရြက္မႈမွာ ထိေရာက္ေရးအတြက္ မဟုတ္ဘူး။
လူသားေတြရဲ႕ လြတ္လပ္မႈအတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ေတြ လက္ခံထားတဲ့
အဓိက အခ်က္ကေတာ့ လူသားတိုင္းမွာ လြတ္လပ္ခြင့္ ရွိတယ္။
တျခားသူေတြရဲ႕ အခြင့္အေရး ကို မထိပါးသေရႊ႕ သူတို႔ ပိုင္ဆိုင္တဲ့
ပစၥည္းဥစၥာေတြကို ကိုယ္ၾကိဳက္သလို လုပ္ႏိုင္တယ္လို႔ ခံယူထားၾကတယ္။ ေခတ္သစ္အစိုးရေတြ ျပဌာန္းေလ့ရွိတ့ဲ
မူ၀ါဒသံုးမ်ိဳးနဲ႔ ဥပေဒသံုးခုကို လြတ္လပ္မႈပဓာန၀ါဒီေတြက
လက္မခံၾကဘူး။ အဲဒါေတြကေတာ့-

*အမိအဖကဲ့သို႔ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ မရွိေရး(No Paternalism) -လူေတြ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေဘးအႏၱရာယ္ ျဖစ္ေစမယ့္ လုပ္ရပ္ေတြကို မလုပ္ဖို႔
တားျမစ္ကာကြယ္ေပးတဲ့ ဥပေဒမ်ိဳးေတြကို လြတ္လပ္မႈ ပဓာန၀ါဒီေတြက
ကန္႔ကြက္ၾကတယ္။ ဥပမာ ကားစီးတဲ့အခါမွာ ခါးပတ္, ပတ္ထားဖို႔
ခိုင္းတဲ့ ဥပေဒမ်ိဳး။ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ စီးတဲ့အခါ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္
ဦးထုပ္ ေဆာင္းစီးဖို႔ ထုတ္ျပန္ထားတာမ်ိဳး။ တစ္ျခားသူ တစ္ဦး
တေယာက္ကို မထိခိုက္သေရြ႕၊ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ စီးသူေတြဟာ
(ထိခိုက္မိလို႔ ေဆးရံုတက္တဲ့အခါ) ကိုယ့္ေဆး ဖိုး၀ါးခကို ကိုယ္ဘာသာ
ေပးေနႏိုင္သေရြ႕ ဘယ္လိုမ်ိဳး စြန္႔စားမႈကိုေတာ့ မလုပ္ရဘူး၊ ဘယ္လိုမ်ိဳး
စြန္႔စားမႈကိုေတာ့ လုပ္ရမယ္ဆိုတာကို အစိုးရက ျပဌာန္းႏိုင္ခြင့္ မရွိဘူးလို႔
လြတ္လပ္မႈ ပဓာန၀ါဒီေတြက ဆင္ေျခတက္ပါတယ္။

*ကိုယ္က်င့္တရားဆိုင္ရာ ဥပေဒျပဌာန္းမႈ မရွိေရး (No Morals
ေLegislation) -ေကာင္းမြန္တဲ့ ကိုယ္က်င့္တရား အယူအဆေတြကို
ျမွင့္ တင္ဖို႔၊ လူအမ်ားစု သက္၀င္ယံုၾကည္တဲ့ ကိုယ္က်င့္တရား တန္ဖိုး
ေတြကို ျမွင့္တင္ဖို႔အတြက္ ဥပေဒျပဌာန္းျပီးေတာ့ အၾကမ္းဖက္ လိုက္
နာခိုင္းတာကို လြတ္လပ္မႈပဓာန၀ါဒီေတြက ကန္႔ကြက္ၾကတယ္။ ျပည့္
တန္ဆာ လုပ္ျခင္းဟာ လူမ်ားစုအတြက္ေတာ့ ကိုယ္က်င့္တရား အားျဖင့္
လက္ခံႏိုင္စရာ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အရြယ္ေရာက္ျပီးသူ ႏွစ္ေယာက္
သူတို႔အခ်င္းခ်င္း သေဘာတူညီခ်က္အရ လိင္မႈဆိုင္ရာ ဆက္စပ္မႈကို
လုပ္ေဆာင္တာကို ဥပေဒအားျဖင့္ တားျမစ္ထားတာမ်ိဳး။ ဒီဥပေဒဟာ
တရားနည္းလမ္းက်ေၾကာင္း (ဘယ္နည္း နဲ႔မွ) သက္ေသမထူႏိုင္ပါဘူး။

*၀င္ေငြ သို႔မဟုတ္ ဓနဥစၥာ မခြဲေ၀မျဖန္႔ျဖဴးေရး (No Redistribution
of Income or Wealth) -ခ်မ္းသာၾကြယ္၀ သူေတြက ကံမေကာင္း
အေၾကာင္းမလွသူေတြကို (က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ၊ ေနအိမ္၊
ပညာေရး စတာေတြမွာ) ေထာက္ပံ့ကူညီတာဟာ သေဘာက်စရာ
ေကာင္းေပမယ့္ လြတ္လပ္မႈ ပဓာန၀ါဒီေတြကေတာ့ ဒီလိုမ်ိဳး ကူညီဖို႔၊
မကူညီဖို႔ဆိုတာ သက္ဆိုင္ရာ လူပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္မႈပဲ ျဖစ္သင့္တယ္၊
အစိုးရက အမိန္႔ထုတ္ ညႊန္ၾကားတာမ်ိဳး မျဖစ္သင့္ဘူးလို႔ ေထာက္ျပၾက
တယ္။ သူတို႔အဆိုအရေတာ့ ၀င္ေငြခြဲေ၀ျဖန္႔ျဖဴးေရး အတြက္ အခြန္
ေကာက္ခံမႈဟာ “အၾကမ္းဖက္မႈတစ္မ်ိဳး” “ခိုးျခင္းတစ္မ်ိဳး”ျဖစ္တယ္လို႔
ဆိုပါတယ္။ စိတ္သေဘာထားေကာင္းတဲ့ သူခိုး တစ္ေယာက္က ခ်မ္းသာ
ၾကြယ္၀သူေတြဆီက ေငြေတြကို ခိုးယူျပီးေတာ့ အေျခမဲ့အေနမဲ့ေတြကို
ေထာက္ပံ့ေပးကမ္းႏိုင္ခြင့္ မရွိသလို၊ အစိုးရတစ္ရပ္ဟာလဲ ဆင္းရဲသူ
ေတြကို ေထာက္ပံ့မယ့္ ပရိုဂရမ္ေတြအတြက္ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀သူေတြ
ဆီက အခြန္ေကာက္ႏိုင္ခြင့္ မရွိဘူး လို႔ လြတ္လပ္မႈ ပဓာန၀ါဒီေတြက
ေစာဒကတက္ၾကပါတယ္။

(စာရွည္လြန္းမွာ စိုးတဲ့အတြက္ အျမည္းေပးတာကို ဒီမွာတင္ ရပ္ထား
ပါရေစ။ အျပည့္အစံုကို ဖတ္ခ်င္ရင္ေတာ့ Michael Sandel ေရးသား
ထားတဲ့ Justice, What is the right thing to do စာအုပ္ကို YSPS
စာၾကည့္တိုက္မွာ ရွာဖတ္ၾကပါ။ မူရင္းစာအုပ္မွာေတာ့ သာဓက ျဖစ္ရပ္
ေတြ စံုစံုလင္လင္နဲ႔ စဥ္းစားခိုင္းတာေတြ ပါ၀င္တဲ့အတြက္ ပိုျပီးေတာ့
စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းပါတယ္။)