စစ္တပ္က အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို ကာကြယ္သတဲ့လား

Written By ဥာဏ္မ်ိဳးေအာင္

“အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ တည္တံ့ခိုင္ျမဲေရး…ဒို႕အေရး” ဆုိတဲ့
ေၾကြးေၾကာ္သံေတြကို အစိုးရသတင္းစာေတြထဲမွာလဲ ခဏ
ခဏ ဖတ္ဖူးပါလိမ့္မယ္။ ရုပ္ျမင္သံၾကားၾကည့္သူ၊ ဗီဒီယိုေခြ
ၾကည့္သူေတြလဲ ဇာတ္ကားမၾကည့္ခင္ ဒီစာသားကို ရစ္ၾကည့္
ရတာမို႔ နားယဥ္ပါးျပီး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီအယူအဆကို အေျခ
ခံျပီးေတာ့ပဲ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို ျပည္တြင္းျပည္ပ ရန္သူ
ေတြကေန ကာကြယ္ဖို႔အတြက္ စစ္တပ္ဟာ အရပ္သားအစိုးရ
တာ၀န္ေတြကို ယူေနရပါတယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ကို
တည္ေဆာက္ထားပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ပဲ စစ္အာဏာ
ရွင္အစိုးရဟာ ဗမာႏုိင္ငံကို ဆယ္စုႏွစ္ခ်ီၾကာေအာင္ လႊမ္းမိုး
ထားခဲ့ပါတယ္။ ဒီေဆာင္းပါးမွာ ကြ်န္ေတာ္ သံုးသပ္ျပခ်င္တာက
အခ်ဳပ္အျခာအာဏာရဲ႕ အဓိပၸါယ္က ဘာလဲ။ စစ္အစိုးရ က
အခ်ဳပ္အျခာအာဏာရဲ႕ အဓိပၸါယ္မွန္ကို သေဘာေပါက္ရဲ႕လားနဲ႔
အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို စစ္အစိုးရက အမွန္တကယ္ ကာကြယ္
ေပးႏုိင္သလား ဆိုတာပါပဲ။

အခ်ဳပ္အျခာအာဏာရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကုိ သမိုင္းေနာက္ခံအေျခအေနကို
လိုက္ျပီးေတာ့ ေခတ္ အဆက္ဆက္မွာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ဖြင့္ဆို ခဲ့ၾကပါတယ္။
သက္ဦးဆံပိုင္စနစ္ (Monarchy) ၾကီးစိုးခဲ့တဲ့ ကာလေတြတုန္းက
ဘုရင္တစ္ဦးတည္းကပဲ အခ်ဳပ္အျခာအာ ဏာကို ပိုင္တယ္လို႔ ယူဆ
ခဲ့ၾက ပါတယ္။ “ငါက ႏိုင္ငံေတာ္ပဲ (I am the state.)”လို႔ အေနာက္တိုင္း
သမုိင္းထဲမွာ ဖတ္ရတဲ့ ဘုရင္တစ္ပါးရဲ႕ ေျပာၾကားခ်က္က ဒီသေဘာကို
ရည္ညႊန္းတာပါပဲ။ ဗမာႏုိင္ငံရဲ႕ သက္ ဦးဆံပိုင္ေခတ္ကို ျပန္ၾကည့္ရင္လဲ
“ေရေျမ႕အရွင္”ဆိုတဲ့ စကားက ဘုရင္ရဲ႕ ၾသဇာအာဏာဟာ အကန္႔
အသတ္မဲ့ဆိုတဲ့ သေဘာကို ေဆာင္ေနပါတယ္။ ဒီေတာ့ သက္ဦးဆံပိုင္
စနစ္မွာ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာရဲ႕ အဓိပၸါယ္က ဘုရင္တစ္ပါးတည္းကပဲ
ဥပေဒေတြ၊ အမိန္႔ေတြကို ထုတ္ႏုိင္တယ္။ ဒီဥပေဒေတြ၊ အမိန္႔ေတြကုိ
ႏိုင္ငံထဲက ျပည္သူလူထုက ေစာဒက မတက္ဘဲ နာခံရမယ္။ မလိုက္နာ
သူေတြကို ဘုရင္က ရဲမက္အင္အားသံုးျပီး ဖမ္းဆီးအျပစ္ေပးႏိုင္တယ္လို႔
ဆိုလိုပါတယ္။

သမုိင္းေခတ္ေတြ ေျပာင္းလဲလာတဲ့အခါ ဒီအယူအဆကို ျပည္သူလူထုက
လက္မခံ ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ဘုရင့္အာဏာဆိုတာ က ဘုရင္က ေမြးတဲ့
ဘုရင့္သားသာ ရပိုင္ ခြင့္ရွိ တယ္ဆိုတဲ့ မ်ိဳးရိုးဆက္ခံမွဳအာဏာ မဟုတ္လား။
လူထုက ေရြးေကာက္တင္ ေျမွာက္တာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ လူထုအေပၚကို
ဘာတာ၀န္ယူမွဳ၊ ဘာတာ၀န္ခံမွဳမွ မရွိပါဘူး။ ပိုဆိုးတာက မ်ိဳးရိုးအရ
ဘုရင့္သားျဖစ္လို႔ ဘုရင့္အာဏာေပးတဲ့ အစဥ္အလာရဲ႕ အားနည္းခ်က္က
ဘုရင့္ သားဟာ လူေပါတစ္ေယာက္၊ စိတ္မႏွံ႕တဲ့သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနရင္
ဘယ္လုိ လုပ္မလဲ။ နန္းတြင္းထဲမွာတင္ အထိန္းေတာ္ေတြရဲ႕ လက္ေအာက္မွာ
ၾကီးျပင္းလာျပီး လူေရးလူရာ၊ တုိင္းေရးျပည္ရာကို ဘာမွ နားမလည္တဲ့
ဆန္ကုန္ေျမေလး ျဖစ္ေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ဒီမွာတင္ သမုိင္း
ေခတ္ျဖစ္ရပ္ေတြ ေျပာင္းလဲလာျပီး အယူအဆသစ္ေတြ ေပၚလာပါတယ္။

ဒီဘက္ေခတ္မွာေတာ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို အေျခခံထားတဲ့ အခ်ဳပ္အျခာ
အာဏာ အယူအဆ ထြန္းကားေနပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အခ်ဳပ္အျခာ
အာဏာကို လူထုက ပိုင္တယ္၊ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာရဲ႕ ပိုင္ရွင္အစစ္ဟာ
လူထုပဲဆိုတဲ့ လူထုပိုင္အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ (Popular Sovereignty)
အယူအဆပါပဲ။ ဒီသေဘာကို ရွင္းဖို႔အတြက္ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို
ႏွစ္မ်ိဳးခြဲျပီးေတာ့ ေျပာလိုပါတယ္။ ပထမတစ္မ်ိဳးကေတာ့ အခ်ဳပ္အျခာ
အာဏာ ဆိုတာႏိုင္ငံတြင္းမွာ ေနထိုင္တဲ့ လူထုရဲ႕ လိုလားခ်က္ေတြ၊
လူထုရဲ႕ဆႏၵသေဘာထားေတြလို႔ အဓိပၸါယ္ဖြင့္တဲ့ ႏိုင္ငံေရး အခ်ဳပ္အျခာ
အာဏာ (Political Sovereignty)ပါ။ ဒုတိယအခ်က္ ကေတာ့ ဒီလူထုရဲ႕
လုိလားခ်က္ေတြ၊ သေဘာဆႏၵေတြနဲ႕ ကိုက္ညီတဲ့ ဥပေဒေတြကိုျပဌာန္းျပီး
အစိုးရက အုပ္ခ်ဳပ္တာလို႔ အဓိပၸါယ္ဖြင့္တဲ့ ဥပေဒက်င့္သံုးခြင့္ အခ်ဳပ္အျခာ
အာဏာ (Legal Sovereignty)ပါ။ ဒီအခ်က္ ႏွစ္ခ်က္နဲ႔ ကိုက္ညီရင္
အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို လူထုက ပိုင္တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။

ႏိုင္ငံတစ္ႏုိင္ငံရဲ႕ အစိုးရဟာ အထက္ကဆိုခဲ့တဲ့ လူထုပိုင္ အခ်ဳပ္အျခာ
အာဏာကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ က်င့္သံုးႏိုင္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ျပည္ပေနွာက္
ယွက္မွဳ၊ ျပည္ပၾသဇာေလာင္းရိပ္ေအာက္က လြတ္ကင္းတဲ့ လြတ္လပ္တဲ့
ႏိုင္ငံလို႔ ဆုိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ဗမာႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးစနစ္ကို ျပန္ၾကည့္
မယ္ဆိုရင္ စစ္အာဏာရွင္ၾကီးစိုးခဲ့တဲ့ ကာလတစ္ေလွ်ာက္မွာေရာ ဒီမိုက
ေရစီအသြင္ေဆာင္ စစ္အာဏာရွင္အစိုးရ ၾကီးစိုးေနတဲ့ ကေန႔ေခတ္မွာပါ
လူထုပိုင္ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ ဆိုတာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ လူထုရဲ႕ ဆႏၵေတြ ၊
လိုလားခ်က္ေတြကို နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ဖိႏွိပ္ခဲ့ျပီး စစ္အာဏာရွင္အုပ္စုရဲ႕
အလိုက် ဥပေဒေတြ ျပဌာန္း၊ အမိန္႔ေတြ ထုတ္ျပီးေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တာပါ။
သက္ဦးဆံပိုင္စနစ္က အဆို အမိန္႔နည္းတူ ေျပာရရင္ “စစ္တပ္က
ႏိုင္ငံေတာ္ပဲ (Military is the state.)” ဆိုတဲ့ သေဘာတရားနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တာပါ။

ဒီေတာ့ အက်ိဳးအဆက္က ႏိုင္ငံရဲ႕ စီးပြားေရးအဆင့္အတန္းက တျခား
ႏိုင္ငံေတြနဲ႔ ယွဥ္ရင္ “အမြဲတကာ့ ထြဋ္ေခါင္၊ ဖြတ္မင္း ေနာင္” ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။
ပညာေရးကို ၾကည့္မယ္ဆုိရင္လဲ “ဓါးမေနာက္ပိတ္ ေခြး” ျဖစ္က်န္ခဲ့ပါတယ္။
အလားတူပဲ တျခား က႑ေတြမွာ လည္းပဲ ေအာက္က် ေနာက္က် ျဖစ္ခဲ့ရ
ပါတယ္။ ဆိုခ်င္တာက ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ အင္အားဟာ ခ်ိနဲ႔လာပါတယ္။ စစ္
အစိုးရဟာ ႏိုင္ငံတြင္းမွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဗုိလ္က်ၾကီး စိုးႏိုင္ပါေစ ႏိုင္ငံ တကာဆက္ဆံေရးမွာေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ အင္အားေတာင့္တင္းမွဳ၊
ဒီမိုကရက္ တစ္ဆန္မႈဟာ အခရာ က်လာပါတယ္။ ႏုိင္ငံတကာဆက္
ဆံေရးမွာ ဗမာစစ္အစိုးရရဲ႕ မွီခို စရာကေတာ့ တရုတ္ႏိုင္ငံပါပဲ။

ေရွးေခတ္ကေန ကေန႔ေခတ္အထိ တရုတ္ႏိုင္ငံဟာ တျခားႏိုင္ငံေတြကို
ပဏၰာဆက္-ဆက္ဆံေရး (Tributary Relatioships)အရ ဆက္ဆံတဲ့
ပဏၱာဆက္ႏိုင္ငံေတြလို႔ပဲ သေဘာထားတာပါ။ တရုတ္ႏိုင္ငံဟာ
ကမၻာ့အလယ္မွာ ရွိတယ္။ တရုတ္ဟာ တစ္ကမၻာလံုးရဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာ
အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာပိုင္ႏိုင္ငံ ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ တရုတ္ ဗဟိုျပဳအျမင္
(Sino-centric View)ဟာ တရုတ္ေတြရဲ႕ အေတြးအေခၚမွာ အျမစ္
တြယ္ေနပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ တရုတ္ႏိုင္ငံနဲ႔ တရုတ္လူမ်ိဳး မုန္းတီးေရးကို
ကြ်န္ေတာ္ ေျပာေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စီးပြားေရးနဲ႔ စစ္အင္အားေတာင့္
တင္းတဲ့ တရုတ္ဟာ ႏိုင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရးမွာ အထက္စီးယူ
ဆက္ဆံတာ မဆန္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ႏုိင္ငံတြင္းက လူထုရဲ႕
ဆႏၵေတြကို လစ္လ်ဴရွဳ ဗုိလ္က်ၾကီး စိုးခဲ့ျပီး ႏိုင္ငံေတာ္အင္အားခ်ိနဲ႕ေနတဲ့
စစ္အစိုးရကေတာ့ ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရးမွာ အႏွိမ္ခံရပါေတာ့တယ္။

ဒီေတာ့ တရုတ္အလိုက် မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးျပီး ဆက္ဆံရတာေတြကို
စစ္အာဏာရွင္အစိုးရက တစ္ေလွ်ာက္လံုး လုပ္ျပခဲ့ရ ပါတယ္။
ဒီဘက္ေခတ္ ဒီမိုကေရစီအသြင္ေဆာင္ စစ္အာဏာရွင္အစိုးရ
လက္ထက္မွာလဲ ဒီအျပဳအမူေတြ ရွိေနဆဲပါပဲ။ ဗမာႏိုင္ငံတြင္းက
သစ္ကို ခိုးခုတ္လို႔ တစ္သက္တစ္ကြ်န္း ျပစ္ဒဏ္ခ်မွတ္ထားတဲ့
တရုတ္ႏိုင္ငံသား တစ္ရာ့ငါးဆယ္ေက်ာ္ကို တစ္ပတ္အတြင္းမွာပဲ
သမၼတသိန္းစိန္က လြတ္ျငိမ္း ခ်မ္းသာခြင့္ ေပးလိုက္ပါတယ္။
ဗမာႏိုင္ငံသားေတြဟာ ျပည္သူပိုင္ ရင္းျမစ္ကို ခိုးတာကိုေရာ၊
တျခားႏိုင္ငံသားက က်ဴးက်ဴးေက်ာ္ေက်ာ္လုပ္ျပီး လြတ္ေျမာက္
သြားတာကိုပါ မလိုလားပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အစိုးရကေတာ့ ျပည္သူ
လူထုရဲ႕ဆႏၵကို ေဘးခ်ိတ္ျပီးေတာ့ လႊတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။

ဒါဟာ ဗမာႏိုင္ငံမွာ လူထုပိုင္ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ မရွိဘူး၊ အခ်ဳပ္
အျခာအာဏာကို တစ္ျခားႏိုင္ငံတစ္ခုက သြယ္၀ိုက္ဖိ အားေပးျပီး
ထိပါးေႏွာက္ယွက္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာ သက္ေရာက္ပါတယ္။
အခ်ဳပ္ေျပာရရင္ ဒီမိုကေရစီအသြင္ေဆာင္ စစ္အာဏာရွင္ အစိုးရဟာ
ဗမာႏိုင္ငံရဲ႕ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို ကာကြယ္သူ မဟုတ္ပါဘူး။
အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို ခ်ိဳးေဖာက္ေနသူသာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။ ။


Ref- (1) Political Science By Raymond Garfield Gettell
(2) World Order By Henry Kissinger