ေတာမတ္စ္မြန္းမွာ
ကုန္သည္ဝါဒီမ်ားဟု အမည္တြင္သည့္ ၁၇ ရာစုၿဗိတိန္ ကုန္သည္စီးပြားေရး
ပညာရွင္အဖြဲ႕မွ လူသိ အမ်ားဆုံးႏွင့္ ႐ိုေသေလးစားမႈ အခံရဆုံး အဖြဲ႕ဝင္ တစ္ဦး
ျဖစ္သည္။ အဂၤလန္အေနႏွင့္ စီးပြားေရးအရ ႂကြယ္ ဝလာေစရန္ ကုန္သြယ္မႈအပိုတန္ဖိုးရေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ ရမည္ဟု ယင္းအဖြဲ႕က အဆိုျပဳသည္။
မြန္းရွင္းျပသကဲ့သို႔ပင္-“ကြၽႏု္ပ္တို႔၏ ဓနႏွင့္ဥစၥာကို တိုးပြားေစရန္ သာမန္နည္းလမ္း တစ္ခုမွာ ႏိုင္ငံျခားကုန္သြယ္ေရး (Forreign Strangers) ျဖစ္သည္။ ဤေနရာတြင္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား (Stranger) ထံမွ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ ဝယ္ယူစားသုံးမႈထက္ ႏိုင္ငံျခား သားမ်ားထံ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ ေရာင္းခ်မႈမွာ တန္ဖိုးအားျဖင့္ ႏွစ္အ လိုက္ပိုေနရမည္ဆိုေသာ စည္းမ်ဥ္းကို ကြၽႏ္ုပ္တို႔ အစဥ္ မျပတ္ လိုက္နာရမည္ ျဖစ္သည္။ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ထံ ကုန္ပစၥည္းျဖင့္ ျပန္လည္ ေပးေခ်ျခင္းမျပဳေသာ ယင္းပိုေငြ (ႏွစ္အလိုက္ ကုန္သြယ္မႈပိုေငြ) ကို အဖိုးတန္ ဥစၥာတို႔အသြင္ေျပာင္းကာ ျပည္တြင္းသို႔ ယူေဆာင္လာရမည္။
မြန္း၏ဘဝႏွင့္ ပတ္သက္၍ အနည္းအက်ဥ္းသာ သိရသည္။ သူ႔အဘိုးမွာ ေတာ္ဝင္ဒဂၤါးစက္႐ုံ (Royal Mint) တြင္ အလုပ္လုပ္ၿပီး သူ႔ဖခင္မွာ အထည္အလိပ္ ကုန္သည္တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ မြန္းကိုယ္တိုင္ပင္လွ်င္ အေစာ ပိုင္းက ကုန္သည္တစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး အီတလီႏိုင္ငံတြင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနထိုင္ကာ ဓနဥစၥာ အေျမာက္ အျမားကို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ စုေဆာင္းႏိုင္ခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ အေရွ႕ဖ်ား (Far East) ေဒသႏွင့္ကုန္ သြယ္ေနသည့္ ၿဗိတိန္ဖက္စပ္ ကုမၸဏီႀကီးတစ္ခုျဖစ္သည့္ အေရွ႕အိႏၵိယကုမၸဏီ (East India Company) ထဲ ပါဝင္ပတ္သက္လာသည္။ ၁၆၁၅ ခုႏွစ္တြင္ သူ႔ကို အေရွ႕အိႏၵိယကုမၸဏီ၏ ဒါ႐ိုက္တာအျဖစ္ ေရြးေ ကာက္ တင္ေျမႇာက္ခဲ့ၿပီး သူ႔ဘဝတစ္သက္လုံး ယင္းတာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။ ဓနဥစၥာႏွင့္ လူမႈေရး ဂုဏ္ပုဒ္တို႔ကို ပိုင္ဆိုင္ထားေသာ မြန္းကို ေျမာက္ျမားလွစြာေသာ ၿဗိတိန္ေကာ္မတီႏွင့္ ေကာ္မရွင္မ်ားတြင္ ခန္႔အပ္ခံရသည္။ ယင္းေကာ္မရွင္ အမ်ားစုမွာ ေကာ္မရွင္အဖြဲ႕ဝင္တို႔၏ နာမည္စာရင္းရွည္ႀကီးထဲတြင္ မြန္းနာမည္ပါဝင္ေသာ အစီရင္ခံစာမ်ား ထုတ္ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ မြန္းကိုယ္တိုင္မွာ စီးပြားေရးစာ တမ္း ႏွစ္ေစာင္သာ ေရးသားခဲ့သည္။
သူ႔ပထမစာတမ္း (မြန္း ၁၆၂၁)မွာ အေရွ႕အိႏၵိယ ကုမၸဏီကိုေဝဖန္သည့္ ေဝဖန္ေရးသမားမ်ားကို ေခ်ပထား သည္။ ေဝဖန္ေရးသမားမ်ားက ကုမၸဏီအေနႏွင့္ (ဟင္းခတ္ အေမႊးအႀကဳိင္မ်ားႏွင့္ ဖလွယ္ရန္) ေရႊႏွင့္ ေငြ တို႔ကို အေရွ႕တိုင္းသို႔ တင္ပို႔ေနရာ အဖိုးတန္ ေက်ာက္မ်က္ရတနာတို႔ ဆုံး႐ႈံးမႈမွာ ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံ၏ စီးပြားေရး ကို ထိခိုက္ေစသည္ဟု ဆိုသည္။ ကုန္သြယ္ေရး စစ္တမ္းမွာမူ (A Discourse of Trade) အယူအဆအားျ ဖင့္ ကုန္သည္ေရးဝါဒ မဆန္လွပါ။ ကုန္သြယ္မႈ အပိုတန္ဖိုးႏွင့္ ေရႊစုေဆာင္းမႈကို ေထာက္ခံအႀကံျပဳျခင္း ထက္ မြန္းမွာ အေရွ႕အိႏၵိယ ကုမၸဏီကို အေထာက္အပံ့ျပဳရန္ သူစဥ္းစားလို႔ရသမွ် ေဆြးေႏြး ျငင္းခုံခ်က္ မ်ားကို တင္ျပထားျခင္း ျဖစ္သည္။
ၿခိဳးၿခံေခြၽတာျခင္း၊ သုံးစြဲမႈထက္ ပိုမိုေငြရွာျခင္းတို႔ျဖင့္ မိသားစုမ်ား ႂကြယ္လာျခင္းသည္ပင္လွ်င္ ႏိုင္ငံမ်ားႂ ကြယ္ဝလာရျခင္းႏွင့္ တူညီေသာ အေၾကာင္းတရား ျဖစ္ေၾကာင္း မြန္းက အခိုင္အမာ ဆိုသည္။ ထို႔တူ ပင္ ႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ မိသားစုမ်ားမွာ အလြန္အက်ဴး သုံးစြဲျခင္းျဖင့္ ဆင္းရဲလာရသည္။ ဤအတိုင္းပင္၊ အေရွ႕ အိႏၵိယကုမၸဏီအေနႏွင့္ ေငြရွာေနသေရြ႕ ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံကို ပိုမဆင္းရဲေစႏိုင္ဟု မြန္းက ဆင္ေျခတက္သည္။
ေနာက္ထပ္ေခ်ပခ်က္တစ္ခုမွာ အိႏၵိယႏိုင္ငံႏွင့္ ကုန္သြယ္ျခင္းသည္ ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံ၏ ပို႔ကုန္မ်ားအတြက္ ေစ်း ကြက္တစ္ခုရသည္ဟု မြန္းက ခုခံေျပာဆိုသည္။ ယင္းအျပင္ အိႏၵိယႏိုင္ငံႏွင့္ ကုန္သြယ္ျခင္းျဖင့္ တူရကီႏွင့္ ကုန္သြယ္ေရးကို စြန္႔လႊတ္ႏိုင္သျဖင့္ ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံအတြက္ ေကာင္းက်ဳိးျပဳသည္။ ကုန္ပစၥည္း အတူတူကိုပင္ တူရကီႏိုင္ငံမွ တင္သြင္းပါက ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံအဖို႔ ကုန္က်စရိတ္ ပိုမိုျမင့္မားလိမ့္မည္ဟု မြန္းက ေထာက္ျပ သည္။
ေနာက္ဆုံးတြင္ မြန္းဆင္ေျခတက္သည္မွာ ဇိမ္ခံပစၥည္း တင္သြင္းမႈတိုင္းသည္ စီးပြားေရးထိခိုက္မႈ မရွိႏိုင္ဟု ဆိုသည္။ တင္သြင္းကုန္အခ်ဳိ႕ကို ၿဗိတိန္ကုမၸဏီတို႔က အဆင့္ျမႇင့္တင္ၿပီး ျပန္လည္ တင္ပို႔ႏိုင္သည္။ ဤ နည္းျဖင့္ ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံတြင္းသို႔ အဖိုးတန္ ေက်ာက္မ်က္ရတနာမ်ား အသားတင္ ဝင္ေရာက္လာေစမည္။ ေယ ဘုယ်အားျဖင့္ အေရွ႕အိႏၵိယကုမၸဏီ တင္သြင္းလာသည့္ ကုန္ပစၥည္းတို႔မွာ ၿဗိတိန္ပို႔ကုန္သမားမ်ား လို အပ္သည့္ ကုန္ပစၥည္းမ်ား ျဖစ္သည္ဟု မြန္းက အခိုင္အမာ ဆိုသည္။
ယင္းစစ္တမ္းက မြန္းကို အေရွ႕အိႏၵိယ ကုမၸဏီအတြက္ ေရွ႕ေနလိုက္ေပးသူအျဖစ္ ထင္ျမင္ေစေသာ္လည္း သူေသၿပီးေနာက္ပိုင္း ထုတ္ေဝသည့္ (၁၆၆၄) ဒုတိယေျမာက္စာအုပ္ကမူ မြန္းကို အေရးပါေသာ ကနဦး စီးပြားေရး အေတြးအေခၚသမား တစ္ေယာက္အျဖစ္ လက္ခံလာေစသည္။ ႏိုင္ငံျခား ကုန္သြယ္ေရးျဖင့္ အဂၤလန္၏ရတနာ (England's treasure by Forraign Trade) စာအုပ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ မွတ္သားဖြယ္ အေကာင္းဆုံးမွာ ပိုမိုက်ယ္ျပန္႔ေသာ အေတြးအျမင္ ျဖစ္သည္။ မြန္းအေနႏွင့္ အေရွ႕အိႏၵိယ ကုမၸဏီကို ကာကြယ္ေခ်ပရန္ ႀကဳိးစားျခင္း မရွိေတာ့ေပ။ ယင္းထက္ သူသည္ ႏိုင္ငံတစ္ခုလုံးအေနႏွင့္ ႐ႈ့ေထာင့္ ေျပာ င္းလဲလက္ခံလာသည္။ ကုန္သြယ္ေရးကို အေရွ႕အိႏၵိယ ကုမၸဏီျဖင့္ ကုန္သြယ္ေရး ဆိုသည္ထက္ အားလုံး ၿခံဳငုံမိေသာ ကုန္သြယ္ေရးကို ေတြးေခၚယူဆလာသည္။
ၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံျခားကုန္သြယ္ေရးမွာ ကုန္သြယ္မႈ အပိုတန္ဖိုးကို ဦးတည္ေနသေရြ႕ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံကို ခ်မ္းသာေစသည္ဟု သူကအဆိုျပဳသည္။ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံကို ကုန္သြယ္မႈအပိုတန္ဖိုး ဖန္တီးေပးႏိုင္မည့္ အေၾကာင္းအခ်က္ တို႔ကိုလည္း မြန္းအေနႏွင့္ ေစာေၾကာလာသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ၿဗိတိန္ ေခါင္းေ ဆာင္မ်ားအေနႏွင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ကုန္သြယ္ေရး အေနအထားကို တိုးတက္ေစလိုသည့္ ဆႏၵရွိပါက အေကာင္ အထည္ ေဖာ္ႏိုင္မည့္ အဆိုျပဳခ်က္တစ္စုံကို မြန္းကခ်ျပသည္။
ကုန္သြယ္မႈ အပိုတန္ဖိုး၏ အက်ဳိးေက်းဇူးကို ရွင္းလင္းတင္ျပသည့္အျပင္ မြန္းမွာ ယင္းအပိုတန္ဖိုးကို အားေပးႏိုင္ရန္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ပုံကိုလည္း ရွင္းျပသည္။ ပထမအခ်က္မွာ ေစ်းႏႈန္းမူဝါဒ (Price Policy) ျဖစ္သည္။ မြန္းက ပို႔ကုန္မ်ားကို အေကာင္းဆုံးေစ်းႏႈန္းျဖင့္ ေရာင္းခ်လိုသည္။ ဒုတိယအခ်က္မွာ အရည္အေသြးျမင့္ ကုန္စည္မ်ားကို ကမာၻတစ္လႊားတြင္ ပိုမိုလိုအပ္လာျခင္းက ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံအတြက္ ပို႔ကုန္မ်ား ပိုမိုတင္ပို႔ေရးဆီသို႔ ဦးတည္ေစလိမ့္မည္ဟု မြန္းက ရွင္းျပသည္။
ေနာက္ဆုံးအခ်က္မွာ၊ ႏိုင္ငံေတာ္အခြန္မူဝါဒ (National Tax Policy) က ကုန္သြယ္မႈ အပိုတန္ဖိုးကို မည္ကဲ့သို႔ ျဖစ္ေပၚေစႏိုင္ေၾကာင္း မြန္းက ရွင္းျပသည္။ (အမ်ဳိးသား အက်ဳိးစီးပြားႏွင့္ ဆန္႔က်င္လ်က္) အခ်ဳိ႕ကုမၸဏီတို႔မွာ ဇိမ္ခံကုန္စည္တို႔ကို တင္သြင္းရန္ လိုလားေကာင္း လိုလားမည္ကို မြန္းက အသိအမွတ္ျပဳသည္။
အသက္ရွင္ေနထိုင္ေရးအတြက္ မရွိမျဖစ္လိုအပ္ေသာ ကုန္စည္ေစ်းႏႈန္း ျမင့္မားမႈသည္ လုပ္အားခ ျမင့္ တက္ေစေသာအခါ ၿဗိတိန္အလုပ္သမားမ်ား၏ လူေနမႈအဆင့္အတန္းမွာ ေျပာင္းလဲမႈမရွိဘဲ သတ္မွတ္ ကုန္စည္ခြန္ကို လူခ်မ္းသာမ်ားက ေပးေဆာင္မည္။ လူခ်မ္းသာမ်ားအေနႏွင့္ ယင္းအခြန္ေပးျခင္းကို ေရွာ င္ရန္ နည္းလမ္းႏွစ္ခုသာ ရွိသည္။ သူတို႔အေနႏွင့္ အလုပ္ကို အခ်ိန္ၾကာၾကာႏွင့္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ လုပ္ႏိုင္ သည္။ သို႔မဟုတ္ပါက သူတို႔အေနႏွင့္ ဇိမ္ခံ ကုန္စည္စားသုံးမႈကို ေလွ်ာ့ခ်ႏိုင္သည္။ မည္သည့္နည္းကို ေ႐ြး သည္ျဖစ္ေစ ႏိုင္ငံအေနႏွင့္ အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းေစမည္ဟု မြန္းကဆိုသည္။
သို႔ေသာ္ အစိုးရအေနႏွင့္ အခြန္ဘ႑ာေတြ ေကာက္ခံၿပီး အလြန္အက်ဴး ျဖဳန္းတီးသုံးစြဲျခင္းကိုမူ မြန္းက မလိုလားေပ။ အခြန္အေကာက္ေငြမ်ားကို စုေဆာင္းထားမွသာ စစ္ပြဲမ်ားကဲ့သို႔ ႏိုင္ငံေတာ္ အေရးေပၚ ကိစၥရပ္မ်ားတြင္ အဆင္သင့္သုံးစြဲႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ ႏိုင္ငံေတာ္အေနႏွင့္ အခြန္ ဘ႑ာမ်ားကို အလြန္အက်ဴး စုေဆာင္းမထားသင့္ေပ။ သို႔မွသာ ႏိုင္ငံေတာ္၏ အရင္းအႏွီး ေထာက္ပံ့မႈ မက်ဆင္းေပမည္။ ၾကားအေျဖအေနႏွင့္ မြန္းအဆိုျပဳသည္မွာ ႏွစ္စဥ္ကုန္သြယ္မႈ အပိုတန္ဖိုးႏွင့္ ညီမွ်ေသာ သုံးစြဲျခင္းထက္ပိုေသာ အခြန္ကိုသာ ႏိုင္ငံေတာ္အေနႏွင့္ စုေဆာင္းသင့္သည္။
၁၈ ႏွင့္ ၁၉ ရာစုႏွစ္မ်ားအတြင္း မြန္းႏွင့္ ကုန္သည္ဝါဒကို အျခားစီးပြားေရး ပညာရွင္မ်ားက သဲသဲမဲမဲ ေဝ ဖန္လာသည္။ ကုန္သြယ္ေရး မညီမွ်မႈေတြက အလိုအေလ်ာက္ ျပင္ဆင္တည့္မတ္သြားပုံကို David Hume က ရွင္းျပသည္။ Francois Quesnay ႏွင့္Adam Smith တို႔ကလည္း ကုန္သြယ္ေရးဝါဒီမ်ားကို ျပင္းျပင္းထန္ ထန္ ေဝဖန္သည္။ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားအေပၚ အစိုးရ၏ စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းတင္းက်ပ္မႈ ေလ်ာ့နည္းမွ သာ ျပည္တြင္း ကုန္ထုတ္လုပ္မႈကို အားေကာင္းေစလိမ့္မည္ဟု ဆိုသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ေဒးဗစ္ရီကာဒိုက လြတ္လပ္ေသာ ကုန္သြယ္ေရးအတြက္ အဆိုျပဳခ်က္တစ္ခု တင္သည္။ ယင္းကုန္သည္ေရး ဝါဒီဆန္႔က်င္ေရး အျမင္မ်ားကို စီးပြားေရးပညာရွင္အမ်ားစုက အေလးအနက္ စဥ္းစားလာၾကသည္။
သို႔ေသာ္လည္း ၂၀ ရာစုတြင္ ကုန္သြယ္ေရးဝါဒီမ်ား၏ စဥ္းစားပုံ တစ္ေခတ္ျပန္ဆန္းလာသည္ကို ႀကံဳရ သည္။ ကုန္သြယ္မႈ အပိုတန္ဖိုးက ျဖစ္ေပၚေစေသာ ဝယ္လိုအားက စီးပြားေရး တိုးတက္မႈကို ျမႇင့္တက္ေ စေၾကာင္း အသိအမွတ္ ျပဳထားျခင္းအတြက္ ကုန္သြယ္ေရးဝါဒီမ်ားကို ဂြၽန္ေမနက္ကိန္းက (John Maynard Keynes) က ခ်ီးက်ဴးသည္။ ႏိုင္ငံမ်ားအေနႏွင့္ ကုန္သြယ္မႈ အပိုတန္ဖိုးကို ျဖစ္ေပၚေစျခင္းျဖင့္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ သားမ်ားအတြက္ ဝင္ေငြႏွင့္ အလုပ္အကိုင္ကို ဖန္တီးေပးႏိုင္သလို ကုန္သြယ္မႈ အပိုတန္ဖိုးေၾကာင္း စီးဝင္လာေသာ ေငြတို႔ကိုလည္း စီးပြားေရး ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈကို တိုးျမႇင့္ရာတြင္ အသုံးျပဳေပလိမ့္မည္ဆိုေသာ အယူအဆႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကုန္သြယ္ေရးဝါဒီမ်ားကို ] ‘Notes on Mercantilism’ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ၁၉၃၆ ခုႏွစ္ထုတ္ကိန္း၏ အေထြေထြသီအိုရီ (General Theory) စာအုပ္ အခန္း (၂၃) တြင္ အသိအမွတ္ျပဳ ထားသည္။
သို႔ေသာ္ ကုန္သြယ္ေရးဝါဒီ စစ္တမ္းမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ အျပင္းအထန္ ေထာက္ခံမႈကို အာရွတြင္ ေတြ႕ႏိုင္ စရာ ရွိသည္။ ၂၀ ရာစု ဒုတိယႏွစ္၀က္အတြင္း ဂ်ပန္စီးပြားေရးေအာင္ျမင္မႈမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္အားျဖင့္ ကုန္သြယ္ေရးဝါဒ မဟုတ္လွ်င္ေသာ္မွ အႏွစ္သာရအားျဖင့္ ကုန္သြယ္ေရးဝါဒျဖစ္ေသာ စီးပြားေရးမူဝါဒ မ်ား၏ အေထာက္အကူျဖင့္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဂ်ပန္အစိုးရသည္ အဆင့္ျမင့္ထုတ္ကုန္ အရည္အေသြး စံခ်ိန္စံညႊန္းမ်ား သတ္မွတ္ေပးသည္။ ယင္း စံခ်ိန္စံညႊန္းမ်ားက ဂ်ပန္ကို အရည္အေသြးျမင့္ ကုန္စည္မ်ား ထုတ္လုပ္သူ ျဖစ္လာေစသည္။ ျပည္တြင္း ကုမၸဏီမ်ားကို ကုန္စည္တင္ပို႔ရန္ အားေပးၿပီး တစ္ဖက္က သြင္းကုန္မ်ားကို တားျမစ္ရန္ အေကာက္ခြန္မ်ားႏွင့္ ကိုယ္က်ဳိးစီးပြား ကာကြယ္ေရးဝါဒကို အသုံးျပဳျခင္းျဖင့္လည္း စီးပြားေရးေအာင္ျမင္မႈကို ရယူခဲ့သည္။
ယေန႔အခါတြင္ စီးပြားေရးပညာရွင္မ်ားက သူကို သိပ္စဥ္းစားျခင္း မျပဳေတာ့ေသာ္လည္း ၿပီးေတာ့ သူ အေနႏွင့္ အထင္ကရရွာေဖြ ေတြ႕ရွိခ်က္အသစ္တို႔ မလုပ္ခဲ့ေသာ္လည္း မြန္းသည္ စီးပြားေရးပညာရပ္ သမိုင္းတြင္ သမိုင္းခ်န္ရစ္ခဲ့ႏိုင္သည္။ ကုန္သြယ္မႈ အပိုတန္ဖိုး ျဖစ္ေပၚေစရန္ အစိုးရစီးပြားေရး မူဝါဒကို အသုံးျပဳရမည္ဆိုေသာ အယူအဆႏွင့္ စီးပြားေရး တိုးတက္ရန္ နည္းလမ္းမွာ ပို႔ကုန္လုပ္ငန္း တိုးတက္ လာမႈဆိုေသာ အယူအဆတို႔မွာ သူ၏ခိုင္မာေသာ တင္ျပခ်က္မ်ားအျဖစ္ အသိအမွတ္ ျပဳရေပမည္။
(Steven Pressman ေရးသားသည့္ Fifty Major Economists စာအုပ္ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ ဆိုထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။)
ဉာဏ္မ်ဳိးေအာင္
No comments:
Post a Comment